COC Regio Nijmegen laat twee vrijwilligers aan het woord, om en om, om verhalen te delen die zij graag willen delen. Van kleine anekdotes, mogelijke interviews tot filmrecensies en diepere filosofische gedachtespinsels. Elke maand verschijnen er twee verhalen. Simone bijt het spits af.
Op weg naar mijn eigen Pride
Een dag na Pride Amsterdam staan (online) kranten en opiniebladen vol van de jaarlijks terugkerende discussies: zo’n Canal Parade moet dat nou? Levert het niet meer weerstand op dan sympathie? Is het überhaupt nodig Pride te vieren? Een bericht op nu.nl over de schoonmaakactie in de grachten een dag na de parade, ontketende een lawine aan niet al te positieve reacties. “Er is nog veel te winnen” dacht ik.
Vorig jaar beleefde ik mijn eerste Pride. Op mijn 53ste, koud een jaar na mijn coming out. Mijn ogen en oren laafden zich aan de kleuren, de energie, de uitbundigheid, het plezier, de veren, de glitters, de opzwepende house. Hier werd het leven gevierd in al zijn diversiteit, door jong, oud, transgenders, lesbiennes, homo’s, queers en hetero’s uit binnen- en buitenland. Het voelde als thuiskomen. Ik kon mezelf zijn, Al was ik, als ik heel eerlijk ben, nog meer toeschouwer dan deelnemer.
Wat “mezelf zijn” eigenlijk betekende in het leven van alledag, zou ik pas daarna stap voor stap gaan ontdekken. Ik werd verliefd en met mijn lief aan mijn zij kwamen de dagelijkse dilemma’s, want gay zíjn is iets anders dan het uiten, ook in Nederland. Ik was dan wel out naar familie, vrienden, collega’s en kon vrijelijk praten over mijn bezoekjes aan de Damessalon, mijn eerste KissKiss party of mijn aandeel aan een online praatgroep voor later in life lesbians, nu wás ik niet alleen lesbisch, je kon het ook zien. Tenminste…? Bracht mijn vriendin me naar het werk, gaf ik haar dan bij uitstappen een laatste kus? Als ik haar ophaalde van ’t station, voor ’t eerst in twee weken, vloog ik haar dan om de nek? Als we gingen shoppen, liepen we dan hand in hand? Als we uit gingen lunchen, durfde ik haar dan diep in de ogen te kijken, terwijl ik liefdevol een haarlok achter haar oor stopte? Niets gebeurde achteloos of vanzelf. Het kleinste gebaar of teken van genegenheid was een bewuste keuze, me beklemmend bewust van de omgeving, van het feit dat ik anders was, de ruimte scannend naar eventuele afkeurende blikken en tegelijk een gevoel van schuld tegenover de vrouw die ik liefhad. Ik had het er behoorlijk moeilijk mee. Totdat we, na een avondje film, hand in hand lopend in een parkeergarage, nageroepen werden door een groepje jongeren. Ik voelde me bedreigd, maar het maakte me ook bewust, van het recht om ons te laten zien zoals we waren, trots. Als we ons bleven verstoppen waren we misschien anderen terwille, maar niet onszelf. Natuurlijk, veiligheid voor alles, maar heel heel misschien zou het ook anderen helpen of iets op gang brengen. Misschien een tikkeltje naïef, maar zo wilde ik het doen.
Zaterdag beleefde ik mijn tweede Pride. De Zeedijk op, lopend tussen uitgelaten Pride-gangers voelde als een bevrijding; geen keuzes, geen stress. Hand in hand, zingen, dansen, zoenen, jezelf zijn in welke vorm dan ook. Niemand keek ergens van op. We feestten en praatten met vrienden en vreemden, deelnemers en toeschouwers, gay en straight. We bekeken de parade, genoten, zonder oordeel. Iedereen, op een boot of langs de kant, droeg zijn eigen steentje bij aan het mooiste evenement van het jaar! Hoe mooi was dat?! Moe maar euforisch stapten we in de laatste trein. Nijmegen naderend werd de coupé langzaam leger. Lallende mannen, opscheppend over hun mannelijke prestaties, deden me realiseren dat we weer terug waren in de “straight parade”. Even besloop me weer een gevoel van waakzaamheid. Totdat ik mijn lief langzaam tegen me aan voelde zakken, haar hoofd op mijn schouder. Ik sloeg mijn arm om haar heen en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Vanuit mijn ooghoeken voelde ik een onderzoekende blik van een medepassagier op ons gericht. Ik keek op en maakte oogcontact. Een man van middelbare leeftijd, in pak, druk met zijn laptop. Hij bekeek nog een paar seconden het tafereel aan de andere kant van het gangpad, glimlachte, knikte lichtjes en ging weer verder met zijn werk. “Zie je wel”, dacht ik proud: “stap voor stap…”
– Simone
